به گزارش پایگاه خبری تحلیلی کانون سبحان، این کلمه، ترازوی حکمت است در بازار معرفت، که یک کفه آن تجربه، و کفه دیگرش قاعده عقل است؛ که اگر دل را پادشاهی یأس به دست آرد، لشکرِ تاسف بر او بتازد و جان را به تیغ اندوه براندازد.
یأس، آفتی است که چو رطوبت در دیوار، از دیده پنهان خیزد و بنیانِ جان را از درون بپوساند؛ چون دست بر گلوی اندیشه افکند، میدانِ نظر تنگ گردد و پروازِ تدبیر در قفس بماند.
تاسف، سیلی از اندوه است که در جوی احساس افتد، شریان اراده را بلغزاند و مزرع امید را غرقه کند.
بدان که در دفتر علم، امید همچون نیروی زایش در طبیعت است؛ هوا را به گردش آرد، دانه را به شکفتن برد، و چرخه حیات را بر مدار نگاه دارد. چون امید برخیزد، کارها به نظام آیند، و چون بیفتد، تدبیر بر زمین بماند.
پس اگر شکاف کوچکی در صخره سخت دل پدید آید و قطره‌ای از روشنایی در آن نشیند، همان قطره توانَد چشمه‌ای شود که رودخانه اراده را به راه اندازد. در این، سنت خلقت چنین است که کمترین مقدمه نیکو، بزرگترین دگرگونی‌ها در پی آرد.
این سخن بلند، قانونی است در علم جان‌شناسی: دل را به دست یأس مسپار که چون او مسلط شود، افسارِ کاروانِ عمر به گردنه تاسف کشد و همه را به دره خاموشی افکند.
به قلم آیت‌الله احمد مبلغی
