به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «کانون سبحان»، امیرحسین رستمی کارشناس مسائل دینی و مذهبی در یادداشتی نوشت: یکی از مظلومیتهای حضرت رسول(ص) این است که معمولاً به کیفیت شهادت ایشان توجه نمیشود. و معمولاً میگویند رحلت.
اینکه در محافلمان بگوئیم که حضرت رحلت کردند؛ آنچه به ذهن عرف جامعه متبادر میشود مرگ طبیعی و نباتی است و مگر این «طبیب دوار» و سالک عاشق لیاقت نوشیدن شهد شهادت را نداشت؟!
اینکه شهادت آن حضرت را رحلت بپنداریم و این پندار را در جامعه به اشکال مختلف تسری دهیم، آیا تحریف تاریخ اسلام و تحریف در سیره نبوی از ولادت تا مرگ ایشان نیست؟ همین تحریف است که مظلومیت ایشان را دو چندان میکند و جفا در حق حضرت میباشد و باید در این مسیر دست به جهاد تبیین و حقیقت زد.
اما روایاتی را ارائه میدهم طبق نظر فریقین که تصریح به شهادت حضرت رسول (ص) دارد.
به سه روایت در منابع شیعه بسنده میکنم:
رسول خدا (ص) فرمود:
هیچ پیامبری یا وصی او نیست مگر آنکه شهید میشود. (بصائر الدرجات ص۱۴۸و بحارالانوار ج۱۷ص۴۰۵و ج۴۰ص۱۳۹)
و همچنین فرمودند:
هیچکس از ما (اهل بیت) نیست مگر آنکه مسموم یا مقتول خواهد بود. (وسائل الشیعه ج۱۴ص۲ و بحارالانوار ج۴۵ص۱ و من لایحضره الفقیه ج۴ص۱۷)
امام رضا (ع): هیچ یک از ما نیست مگر آن که کشته میشود.
عیون اخبار الرضا (ع)
نظر علمای شیعه در رابطه با شهادت پیامبر (ص):
شیخ طوسی در کتاب تهذیب الأحکام و علامه مجلسی در کتاب بحارالأنوار نقل از التهذیب میفرماید:
وَ قُبِضَ بِالْمَدِینَةِ مَسْمُوماً یَوْمَ الْإِثْنَیْنِ لِلَیْلَتَیْنِ بَقِیَتَا مِنْ صَفَرٍ (رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در روز دوشنبه ۲۸ صفر در مدینه در حالی که مسموم شده بود از دنیا رفت.
تهذیب الأحکام، ج۶، ص۲
بحارالأنوار، ج۲۲، ص۵۱۴ به نقل از التهذیب
و اما منابع اهل سنت:
عایشه میخواهد شهادت پیامبر (ص) را گردن گوشتی که ۴ سال قبل خورده بیندازد
قالت عَائِشَةُ کان النبی صلی الله علیه وآله وسلم یقول فی مَرَضِهِ الذی مَاتَ فیه یا عَائِشَةُ ما أَزَالُ أَجِدُ أَلَمَ الطَّعَامِ الذی أَکَلْتُ بِخَیْبَرَ فَهَذَا أَوَانُ وَجَدْتُ انْقِطَاعَ أَبْهَرِی من ذلک السُّمِ
عایشه گفته است که رسول خدا در مریضی خود (که در آن از دنیا رفتند) میفرمودند تا کنون درد غذایی را که در خیبر خوردم احساس میکردم و الآن زمانی است که احساس کردم شریانهای قلبم از آن پاره شده است.
البخاری الجعفی، ابوعبدالله محمد بن إسماعیل (متوفای۲۵۶ه)، صحیح البخاری، ج۴، ص۱۶۱۱، ح۴۱۶۵، کِتَاب الْمَغَازِی، بَاب مَرَضِ النبی(ص) وَوَفَاتِهِ،
رد مطلب بالا:
برای دروغ بودن این نقل قول عایشه فقط کافی است بدانیم که پیامبر(ص) قبل از خوردن آن سم در جنگ خیبر، از مسموم بودن گوشت گوسفند آگاه شد و از خوردن دست کشید؛ چنانچه ابن کثیر دمشقی مینویسد:
وفی صحیح البخاری «عن ابن مسعود قال: لقد کنا نسمع تسبیح الطعام وهو یؤکل» یعنی بین یدی النبی وکلمه ذراع الشاة المسمومة وأعلمه بما فیه من السم
در صحیح بخاری از ابن مسعود نقل شده است که میگفت: «ما صدای تسبیح گفتن غذا را هنگامی که رسول خدا از آن تناول میفرمود، میشنیدیم». یعنی در جلوی پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم. و گوشت سردست مسموم با حضرت سخن گفت و ایشان از سمی بودن خود مطلع کرد.
ابن کثیر الدمشقی، ابوالفداء إسماعیل بن عمر القرشی (متوفای۷۷۴ه)، البدایة والنهایة، ج ۶، ص۲۸۶، ناشر: مکتبة المعارف – بیروت.
اما اثبات شهادت پیامبر(ص) توسط عایشه و حفصه (از صحیح بخاری)
از طرفی میبینیم که محمد بن اسماعیل بخاری و مسلم و بسیاری دیگر از بزرگان اهل سنت نوشته اند:
قالت عَائِشَةُ لَدَدْنَاهُ فی مَرَضِهِ فَجَعَلَ یُشِیرُ إِلَیْنَا أَنْ لَا تَلُدُّونِی فَقُلْنَا کَرَاهِیَةُ الْمَرِیضِ لِلدَّوَاءِ فلما أَفَاقَ قال أَلَمْ أَنْهَکُمْ أَنْ تَلُدُّونِی قُلْنَا کَرَاهِیَةَ الْمَرِیضِ لِلدَّوَاءِ فقال لَا یَبْقَی أَحَدٌ فی الْبَیْتِ إلا لُدَّ وأنا أَنْظُرُ إلا الْعَبَاسَ فإنه لم یَشْهَدْکُمْ.
عایشه گفته است در دهان رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم در زمان مریضی ایشان به زور دوا ریختیم، پس با اشاره به ما فهماندند که به من دوا نخورانید، ما با خود گفتیم این از آن جهت است که مریض از دوا بدش میآید و وقتی حضرت بهتر شد، فرمودند: آیا من شما را از این که به من دوا بخورانید نهی نکردم؟ پس فرمودند: باید در دهان هر کسی که در این خانه است، در جلوی چشم من دوا ریخته شود؛ غیر از عباس که او شاهد ماجرا نبوده است.
البخاری الجعفی، ابوعبدالله محمد بن إسماعیل (متوفای۲۵۶ه)، صحیح البخاری، ج۴، ص۱۶۱۸، ح۴۱۸۹، کِتَاب الْمَغَازِی، بَاب مَرَضِ النبی(ص) وَوَفَاتِهِ؛ ج۵، ص۲۱۵۹، ح۵۳۸۲، کِتَاب الطِّبِّ، بَاب اللَّدُودِ؛ ج۶، ص۲۵۲۴، ح۶۴۹۲، کِتَاب الدِّیَاتِ، بَاب الْقِصَاصِ بین الرِّجَالِ وَالنِسَاءِ فی الْجِرَاحَاتِ؛ ج۶، ص۲۵۲۷، ح۶۵۰۱
نکته جالب توجه این است که بخاری این حدیث را در کتاب دیات، باب قصاص نقل کرده است.
نظر علمای اهل سنت در رابطه با شهادت حضرت رسول(ص):
ابن حجر عسقلانی در شرح این روایت مینویسد:
(قوله لددناه) أی جعلنا فی جانب فمه دواه بغیر اختیاره وهذا هو اللدود.
اینکه گفته: «لددنا» یعنی این که ما در دهان آن حضرت بدون این که اختیاری داشته باشد (بازور) دوا (سم) ریختیم.
۲ نکته از این روایت برداشت میشود:
۱. عایشه و حفصه حرف پیامبر را گوش نکردند و در حالی که آن حضرت بیهوش بود به زور دارو (سم) را به حلق آن حضرت ریختند.
۲. به راحتی میتوان گفت چیزی که عایشه میگوید دارو بوده، سم بوده چون پیامبری که خداوند در قرآن میفرماید هرگز از روی هوا و هوس سخن نمیگوید، بعد از به هوش آمدن و مطلع شدن به آنها گفت همگی باید از آن بخورند به جز عباس عموی ایشان که اطلاع نداشته و این نشان میدهد چیزی که به حضرت دادند دارو نبوده و بلکه سم بوده است. ضمن اینکه قطعا عایشه و حفصه به حرف پیامبر گوش نکردند و از آن نخوردند که اگر میخوردند عایشه قطعا به آن اشاره میکرد که خوردیم و در انتهای حدیث میآمد.
حاکم نیشابوری در کتاب المستدرک علی الصحیحین میگوید:
وَالله لَقَد سُمّ رَسُولُ اللهِ (به خدا قسم رسول خدا (صلی الله علیه و آله) مسموم از دنیا رفت.
(المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۶۱)
سلیم ابن قیس هلالی نقل میکند:
فَقَامَ إِلَیْهِ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ ص وَ هُوَ یَبْکِی فَقَالَ [بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی] یَا نَبِیَّ اللَّهِ أَ تُقْتَلُ؟ قَالَ نَعَمْ أَهْلِکُ شَهِیداً بِالسّم.
پس علی بن ابی طالب(ع) ایستاد و در حالی که گریه میکرد، فرمود: پدر و مادرم فدایتای پیامبر خدا آیا کشته میشوی؟! حضرت فرمود: بله، به وسیله سمّ به شهادت میرسم.
(کتاب سلیم ابن قیس الهلالی، ج۲، ص۸۳۸)
با این تفاصیل باید برای مظلومیت آقا رسول الله (صلی الله علیه وآله وسلم) بیش از همه اشک ریخت که در میان امت خود و حتی در خانه خود بیش از همه مظلوم بوده است.
امیرحسین رستمی، مرداد ماه ۱۴۰۴
انتهای خبر/
