به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «کانون سبحان»، امروز اولین “روز مادر”ی بود که مادرم نبود تا روزش را به او تبریک بگویم. روز عیدفطر امسال آسمانی شد و چشم ظاهربین من در این دنیای فانی از دیدنش محروم!
امروز خیلی تقلا کردم حواسم را پرت کنم و سرم به کارها و برنامه گرم باشد تا درد فراقش در اولین سال زندگی بی او بودن کلافه ام نکند، خوشبختانه رفت و آمد برخی همکاران به اطاق کارم، قدری مددکارم شد تا سرم گرم شود اما دقایقی از پايان ساعت کاری نگذشته، همکاران که رفتند و تنها که شدم دوباره تمام خاطرات این پنجاه و چندسال مادر داشتن از ذهنم گذشت و تازه شدن داغ دوری از مادر در تمامی این سالها …
هنوز نوجوانی بیش نبودم که برای ادامه تحصیل از شهر و دیار خویش هجرت و در دیاری دیگر رحل اقامت افکنده و در سال چندبار فقط توفیق زیارتش را داشتم …
۳۷ ساله بودم که فرصتی دست داد در اولین سفر زیارتی عمره مفرده و تشرف به حرمين شریفین، مکه مکرمه و مدینه منوره در خدمتش بودم و چقدر خوش گذشت آن سفر معنوی با چاشنی در خدمت مادر بودن …
دو سال بعدش همان جمع خانوادگی به سوریه رفتیم و چقدر باصفا و سرشار از توفيق شد آن سفر فراموش نشدنی در محضر مادر و توفیق خدمت به او و سیراب شدن از چشمه جوشان مهر مادری که حظ و بهره مان را در این سفر صدچندان کرد.
خدا را شکر که در دوسال آخر حضورش در دنیا بسبب وضعیت خاص مزاجی و نیاز به مراقبت های پزشکی و حضورش در قم و تهران، بیشتر در خدمتش بودیم اما باز هم از دریای محبتش سیراب نشدیم و درد رنجهای بی شمارش، هماره روحم را می آزارد.
اینها را قلمی کردم تا قدری دلتنگی های امروزم را التیام بخشم اما باز هم نمی توانم به خودم بقبولانم که دیگر مادر نیست تا اگر شده با یک تماس تلفنی، روزش را تبریک بگویم !!! در این چند ماه که او دیگر دنیا را وداع گفته، گاه به تصویر و شماره اش در فهرست مخاطبان که بر می خورم، انگشت را به سمت شماره روانه می سازم تا احوالی از او بگیرم که فی الفور متوجه می شوم تماسم بی ثمر است! این در حالی است که در تمام نمازهایم دعای برای او و برای پدر عزیزم فراموش نمی شود اما با این اوصاف نمی‌دانم که چرا نمی خواهم باور کنم که آنها از این دنیای فانی رخت بر بسته اند!
آری امروز اولین “روز مادر” بی مادری بود برای من و باید به این درد فراق عادت کنم گرچه می دانم سخت است!
خوشا به حال آنان که از سایه پرمهر مادر برخوردارند، قدرش را بدانند که درد فقدان این نعمت بزرگ، بی درمان است و کوله بار رنج گرانش را باید تا آخر به دوش کشند.
اگرملک جهان را برتو بخشند
بحق حق نگیرد جای مادر
به قلم حجت‌الاسلام‌والمسلمین هادی قبادی.
انتهای خبر/
